BEN GÖZLERİ YAŞLI, YÜREĞİ YANGIN YERİ BİR TÜRKÜM

BEN GÖZLERİ YAŞLI, YÜREĞİ YANGIN YERİ BİR TÜRKÜM

Ben, Belene’deki Türk’üm, dili ve dini değiştirilmek üzere bu ölüm adasına yollanan; domuzların Müslüman etiyle beslendiği, insafın zerresinin olmadığı Bulgar zulmü altında yok edilmiş binlerce TÜRK’üm ben ! Ben, Mora’daki Türk’üm,

Ekmeğimi, suyumu paylaştığım kapı komşum yunanın bir gece sıcacık yatağımdan sürükleyerek koyun keser gibi kesip, diri diri yaktığı yirmi bin TÜRK’üm ben ! Ben, Arnavutluk’taki, Yugoslavya’daki, Bulgaristan’daki, Yunanistan’daki, BALKAN’lardaki Türk’üm,

Bu toprakları bal gibi tatlı yapan ve bu toprak uğruna kanı oluk oluk akanım. Sofrası başında, tarlasında, uykusunda, bebeği karnında, kundakta, yedisinde, yetmişinde katledilen, kalanı da adı, dili, dini değiştirilmek üzere Yunan, Bulgar, Sırp mezalimi altında inleyen Türk’üm ben !

Ben, Kıbrıs Türk’üyüm,

Büyük Yunanistan projesi dahilinde, Rum papazların önderliğinde yüz elli yıldır yok edilmeye çalışılan, isimsiz ve kefensiz toprak çukurlarda yatan, kahpe bir oyunun son perdelerinin oynandığı yavru vatan Kıbrıs’taki Türk’üm ben !

Ben, Hocalı’daki, Azeri Türk’üyüm,

Ermeni’nin, çoluk çocuk, kadın kız, yaşlı demeden bir gecede katlettiği beş bin masum Türk’üm ben !

Ben, Karabağ’daki, Azeri Türk’üyüm,

Ermeni tarafından diri diri mezarlara gömülmüş, hayatta kalanı ise insanlık dışı bir yaşama mahkûm edilmiş, vatanı elinden alınmış, Karabağ Türk’üyüm !

Ben Uygur Türk’üyüm !

Türklüğün doğduğu topraklarım elimden alındı, adım değiştirildi, dilim yasaklandı, törelerim yok edilmeye çalışıldı, orucum, namazım yasaklandı, sonunda imânımı almak istediler ve ben şehâdet getirerek can verdim. Ben, bir yudum suya hasret, kursağımda kemirdiğim çarıklarımla Yemen’de, Galiçya’da, Trablus’ta, Mekke’de, Medine’de peygamberimin mezarını, kıblemi, Kâbe’mi korurken çil çil İngiliz altınları ile beslenen Arapların arkadan vurduğu Türk’üm ben ! Ben Kırım Türk’üyüm !

1944 ün 18 Mayıs gecesinde tren vagonlarında yollandığım Sibirya’nın buzullarına canlı canlı gömüldüm. Karşı çıkanların dökülen kanları ayı kızıla boyadı. Arabat’ da kalanlarımız teknelerle Karadeniz’e ölüme yollandı. Karadeniz’de hâlâ çığlıkları işitilen Kırım Türk’üyüm ben.

Ben Irak Türk’üyüm,
Amerika’nın sözde demokrasi ekip ölüm biçtiği yerdeyim, Coni ve uşakları sayesinde her gün onlarca, yüzlerce, binlerce ölüyorum, seyrediyorlar sadece, kalanlarımız siliniyor soy kütüklerinden, yaşarken öldürülüyorum, insanlığın öldüğü yerdeki Irak Türk’üyüm ben,

Ve ben Anadolu’yum, Türk Yurduyum;

İngiliz’in maşası Yunanlılar, Fransız’ın maşası Ermeniler ağızlarından salyalar akan kuduz köpekler misali girdiler bu aziz vatana. Nice yiğitler, nice fidanlar, nice analar, nice kızlar, ne kocamış erler, nineler yatar bağrımda nice emzikteki yavrular ya da ana karnındaki bebeler kahpe kurşunlarla, Allah’sız süngülerle düştüler toprağıma. Kimileri camilerde diri diri yakıldı, Allah diyerek verdiler son nefeslerini. Irzına geçilmiş kızlar attılar kendilerini kör kuyulara, ana rahimlerine saplanan süngülerde cinsiyet tespitleri yapıldı, gözleri oyulmuş, diri diri kesilmiş başlar bedenlerini aradılar. İşte ben bu yunan mezalimine, ermeni vahşetine maruz kalmış Anadolu Türk’üyüm ! Soyu kırılan kimmiş, efendiler? Ve hâli hazırda, düşman düşmanlığından, hain hainliğinden, yerli işbirlikçi maşalığından vazgeçmemiştir. Türk’e bunları yapan ve yaptıran eli kanlı milletler diktikleri Ermeni veya Pontus anıtlarıyla ellerinin kanını asil Türk Milletine bulaştırmaya çalışmaktadırlar. Türkiye’nin yönetimindeki zafiyet ise onların ağızlarının suyunu akıtmaktadır. Ancak zafiyet geçicidir, gerçek şudur ki sınırları kanla çizilmiş Türkiye Cumhuriyeti ve Türk Milleti dünya durdukça yaşayacaktır.

SEN MENİ YAHŞI BİLİRSEN
Sen meni yahşı bilirsen

Çoh eyi tanirsen

Erzurum dadaşı, Harput’un gakkoşuyam,

Bu dağların koç yiğidi, Azerbaycan balasıyam.

Aydın’ın efesi, Anadolu’nun sesiyem

Türk’e kefen biçenin yeri küllük olar

Bilirsen yükseler o sancahlar, bayrahlar

Sen meni yahşi bilirsen

Çoh eyi tanirsen Atatürk torunuyam,

Resulzade oğluyam Türkiye’nin koçağı,

Kafkasya kartalıyam Adım Mehmet,

adım Mustafa, adım İlham

Men bu eziz milletin bayrak kimi neferiyem

Men de seni yahşi bilirem

Çoh eyi tanirem

Senin atan da beleydi

İhdiyar neneleri vururdi

Körpecik balaları öldürürdi

Erzurum’da, Van’da, Hocalı’da

Ehli Müslümani galleşçe vurir

Torpağın altına doldirirdi

Men seni yahşi bilirem,

Çoh eyi tanirem.

Adın ya Andon’dur, ya Artin

Arkana almişsen emmi ile dayıni

Özünü de adamdan sayirsen

Senin atan da beleydi

Ekmek yediği gapıya pislerdi

Men seni yahşi bilirem

Çoh eyi tanirem.

Hocalı’da masum balalara kıyarsın

Sen dağda gezen çakallarla ayarsın

Kuduz iti avı paklar, yeri küllüktür

Karşında duran o heybetli Türklüktür.

Yel gayadan aparabilmez

Veten bizde ezizdir

Veteni kimse koparabilmez

Sen meni yahşi bilirsen

Çoh eyi tanirsen

Baku’dan Angara’ya yol geder balam yol geder

Civan geder, mert geder, cılasınlar, yiğitler geder

Türk’ün başbuğları hep önde, hep önde geder

Hele bahın hele, hamısı Karabağ’a doğru geder

Bir kerre yükselen bayrah bir daha enmez

Türk’ün oğlu vetenden heç dönebilmez

Sen meni yahşi bilirsen

Çoh eyi tanirsen

Bu nazlı sancahlar, bu eziz bayrahlar hara geder?

Erivan’a doğru geder,

Şam’a geder, Şiraz’a geder

Türk’ün oğlu atasından görür de kahraman olar

Harp meydanında hamısı da pek yaman olar

Dedem Gorhut, söyler bahalım hanım ne söyler

Oğuz Hakan nesline beraber danışmak yaraşır

Türk’e vatan torpağı, torpağa ay yıldızlı bayrahlar yaraşır

S.Burhanettin AKBAŞ

Kerküklü Anne

Ben Kerküklü bir anayım oğul,

Gazete haberlerinde okuduğun,

Kara kuru resmime baktığın benim.

Bağrım yanık, kahır doluyum, yüreğim yaralı

Geçen hafta kıydılar, toprağa verdim balamı

Sen gazetede bakarken resmime,

Ben hiç bitmeyen ağıt havasında yaşıyorum

Ellerim böğrümde kıvrım kıvrım kıvranıyorum

Silmekle geçer mi hiç yüzümün karası

Ağıtlarla diner mi hiç yüreğimin yarası

Ben Kerküklü bir anayım oğul,

Senin gibi vatan toprağında yaşarım

Balalarım, uşaklarım yaşatır benim soyumu

Kerkük’ün zindanı benim için mi yapıldı?

Mazlumlara niçin kahpe kurşun atıldı?

Merhamet yok mu şu zâlimlere inat

Ne olurdu Rabbim verseydi bir kanat

Yavrularımı alsaydım

Ebâbil gibi göklere çıksaydım

Gökkubbeyi inletti feryâdım, âhım

Ne yuvam kaldı, ne hânem, ne halkım

Bitmeyen bir ateşle yüreğimi dağladılar

Duyanlar oturdular, benim için ağladılar

Kerkük’ün kal’asında oğul, benim nem kaldı

Bir âvare başım, bir de yaralı yüreğim kaldı

Yitirdim yavrumu keşke ben öleydim

Körpecik ne bilir toprağı,

Keşke ben gireydim

Benim Türkmen olmaktan başka suçum ne?

Niye dağladılar beni, düşürdüler ateşe?

Buhar olup yandım ben, duman gibi tüttüm ben

Ölmedim ama ölmeden de bittim ben

Oy benim balam oy, oy Türkmen balası

Başımın tâcı idin, evimin çağası

Hiç bitmeyen hayalin bak karşımda duruyor

Susuz bir çiçek gibi annene bak, kuruyor

Meyveli bir ağaç idim artık soldum

Yavrumu yitirdim, ben düşkün oldum

Seyit Burhanettin Akbaş