İnsan Kalbine Söz Geçiremiyor ki

Özlemek dünyanın en güzel duygularından biri...

Aşıksan, seviyorsan, özlersin!

Yanındayken bile...

Ama an gelir özlemek acı verir...

Yokluğuna kızıp, gelmeyişleri yüzünden zamana kızarsın.

Kalbine acı üstüne acı çektirirsin.

Olan yine sana olur...

O’na kızarsın başlarsın siyaha boyamaya herşeyi...

Boyarsın boyarsın siyah tutmaz.

Açılır git gide siyahın rengi...

Anlasana!

Ne uğraşıyorsun ki?

Siyah geceye yakışır.

Ve bir de...

Boşver herneyse!

Üşümüş ellerini bir bardak çayı yudumlarken ısıtırsın.

Keşkeler dizilir yanı başına.

“Keşke kalbimde böyle soğuktan donup kalsa, hiç bir şey hissetmese.” dersin ama nafile!

Gün gelir kalbin öyle bir donar ki; pişman olursun bu söylediklerine...

Gideni uğurlarken dökülen gözyaşları kalbini dondurur.

Hiç bir şey hissetmezsin.

Sadece bir acı kalbinde buz keser.

Öyle bir yanar ki yüreğin, sevdiğine seveceğine başlarsın söylenmeye...

Şehri bir efkar sarar.

Ayak seslerin peşinden gelirken, anıların önünden koşarak gider.

Bir anda gülüşü gelir aklına, kızarsın kendi kendine.

Yine yine aklımda diye!...

Mıh gibi durur aklında!

Çıkmaz ki, gitmez ki!

Nereye baksan, neyi düşünsen gelir aklına.

Durur karşında...

Bitirmek istersin.

Artık bitti dersin.

Sonra tekrar bitirip bitirip yeniden başlarsın.

Sesi kulaklarında, bakışı gözlerinde, uzun uzun dalar gidersin.

Yetmezmiş gibi bir de rüyalarına girer gizlice...

Uykunda bile rahat vermez.

Bir davet beklersin.

Kelebeğin kırlarda dansını andıran...

Gelmeyince vazgeçersin bir kez daha.

“Yaşananlar yalandı, çektiklerim günahımdı” dersin.

Dersin de boşuna!

Bir gülüşüyle yine girer kalbine, kalbinin en güzel köşesine kurulur.

Gelsin şarkılar, yazılsın şiirler, dinlesin...

Denizde bir karabatak batıp batıp çıkıyor.

Martılar denizin üstünde kim bilir neler söylüyor?

Kayıklar limanda rüzgara direnmeye çalışıyor.

Estikçe rüzgar bir o tarafa bir bu tarafa yalpalıyorlar.

Sadece kayıklar mı?

Rüzgar bazen hatta çoğu zaman o kadar sert eser ki;

yalpalamak ne demek, insan önünü bile göremez oluyor.

Rüzgar bazen yok yere çıkabiliyor.

Delice esen rüzgar kalbindeki fırtınayla buluşunca olanlar oluyor!..

Kaç kere söyledim?

Dinlemedi!

Yine olanlar oldu.

İnsan kalbine söz geçiremiyor.

Fırtınadan sonra olanlar yine kalbine oluyor.

Bir fırtına daha esti yüreğinde.

Herşeyi dağıttı, parçaladı.

Aşk paramparça dağıldı.

Parçaları sana kadar ulaşmadı mı yoksa?

Kalp kalbe karşıdır derler; kalbim hüzünden paramparça oldu.

Duymadın mı?

Alıntıdır..